işte hayat..

dedemi kaybetmek üzereyim,geride yanlızlığa mahküm kalacak bir eş ve parçalanıp bölünmüş evlatlar bırakacak olan dedemi,doğru düzgün hiçbir anımın olmadığı,nadiren görüştüğüm dedemi.üzülüyorum yinede annemin babası olduğu için,ne kadar büyüse de annemin de hala babaya ihtiyacı olduğunu gördüğüm için üzülüyorum,ençok da adanmış bir ömür yaşayamadığı,bir dolu şeyi kaçırdığı için..daha çok da kendime üzülüyorum,
bilip de yapmadığım için....
yanıbaşımızda kardeş deyip bağrımıza bastığımız çift boşanıyor,hem de yok pahasına,biz olmayı beceremedikleri için,yanyana duramadıkları için,en çokda ben böyleyimden vazgeçmedikleri için....
babanem bir yerlerde ilgi bekliyor,
halam rahatsız hastanede yatıyor
biz onunla görüşmüyoruz artık,
amcam evleneli benimle konuşmuyor..
ama ben amcamı da özlüyorum,halamı da....
teyzelerimle arası bozuldu annemin,şimdi dedemin başında nöbetleşe kalıyorlar,karşılaşmamaya itina ederek,ama ben teyzelerimi de özlüyorum....
dün akşam karşımdaki boşanmak üzere olan çifte hep sevmekten bahsettim,benliği bırakıp sevmekten,fedakarlıktan Allah(cc)için aldanmaktan..şimdi bakıyorum da benim hayatımla ne zıtmış söylediğim sözler...herşeyi olduğu gibi bıraktım bende hep,çabalamadan,fedakarlık yapmadan...onlar boşanıyor,bense ailemin bir kısmıyla çoktan ayrıldım...
birleşmekten korkuyoruz dedi ikisi de,
ya yine aynı şeyleri yaşarsak!!
bu cümle karşısında kestiğim ahkamları yazamam,
utanıyorum kendimden..
hayatınızda istemediğiniz insanlardan kurtulmaya çabalamak,beğenmediklerinizle görüşmemek;benliğinizin krallığını oluşturmaktır demişti ablam....
tekrar deneyin dedim
ortak hayatlarını bitirmek üzere olan çifte,
öncesine sünger çekin,yeniden başlayın...
istemediler....yorulduk dediler...
akşam şaşırmıştım şimdi anlıyorum ne demek istediklerini;
ailemin bir kısmı çıkarken hayatımdan
tuhaf bir rahatlık hissetmiştim,
onlarla olan ilişkim yoruyordu beni çünkü..yorulmuştum...
onlar gittiler ben kalın demedim,şimdi gelin de demiyorum,gitmek de istemiyorum.sorarsanız bi dolu haklı sebebim var yada vardı düne kadar,esra ve ibrahimle ayrı ayrı konuşana kadar,yaşadıkları olaylar aynı, baktıkları pencereler ayrı ama en tuhafı da ikisi de haklı.......
tüm bunları anlamış gözükmeme rağmen
ne amcamı aramaya dair bir istek duyuyorum,ne halama gitmek ne de teyzelerime yaklaşmak.....
herşey olduğu gibi kalsın ben çoook yoruldum!!!!!
hayat daire demişti ablam;
kendi etrafımda dönüyorum ben ama,
bazen hızlı bazen yavaş,yarıçap uzun merkez uzak...
hayat bazen umut bazen hüzün
ençok da hüzün......ençok da hüzün......